Adriano goudeerlijk: "Ik heb mezelf de vergetelheid in gedronken"

“Ik raakte in een diepe depressie, nadat mijn vader in 2004 plotseling stief”, vertelt hij in The Players Tribune. “Ik was op een kerstdiner in het huis van Clarence Seedorf, maar overmand door verdriet vertrok ik naar huis. Ik had heimwee. Huilend dronk ik in één keer een fles wodka leeg. Veel mensen snappen het niet, waarom ik de glorie van de stadions verliet om in mijn oude buurt te gaan zitten met een fles drank, op weg naar de vergetelheid.”

“Maar dat was het enige dat ik op dat moment wilde. Ik kan op die beslissing nooit meer terugkomen”, gaat hij verder. “Ik weet nog dat ik Inter ontvluchtte, Italië verliet, zonder iets te zeggen.Ik ben drie dagen de favela’s doorgegaan. Niemand heeft me gevonden. Ik werd als vermist opgegeven. Maar in de favela zagen ze me. Alleen daar is één regel: je verraadt niemand. Dus ook mij niet.”

De politie in Rio de Janeiro voerde zelfs een reddingsactie uit. Om me te redden. Iedereen dacht dat ik ontvoerd was. Maar voor mij voelde het als vrijheid. Weg uit de schijnwerpers. Ik was thuis in de favela’s. Ik was daar niet voor de drank, voor de drugs of vrouwen. Ik wilde vrede in mijn hoofd”, vervolgt de Braziliaan, die dus verloor van de fles.

“Inter deed alles om me te redden. Roberto Mancini, José Mourinho. Ik huilde op hun schouders. Maar ik kon niet meer opbrengen wat ze van me vroegen. Dan bleef ik gezond, werkte ik hard en dronk ik niet meer. Maar altijd kwam er die terugval. Ik kon er niet van winnen. Ik ben de grootste verspilling in het voetbal. Ik heb mezelf de vergetelheid in gedronken. Ik houd er niet van om uitleg te geven. Maar dit is de uitleg. Ik drink nog steeds. Omdat ik de belofte die ik was dan kan vergeten. Hoe ouder ik word, hoe meer pijn het doet. Ik leef in een razende woestenij”, aldus Adriano.