Boskamp: "Ik wil op Varkenoord zijn, maar het gaat gewoon niet"

"Het komt zo vaak voor dat ik langs Varkenoord rijd en ik tegen mezelf zeg: je gaat er godver nú heen, Jantje", begint Boskamp tegenover het Algemeen Dagblad . "Om Cor (Adriaanse, red.) te zien. En Gassie (Gaston Taument, red.). Mannen met wie ik daar wel tienduizenden keren heb zitten ouwehoeren. Maar iets weerhoudt me. Sta ik daar, vlak bij de ingang en voel ik mezelf alweer gas geven. Onbewust rijd ik steeds weer door. Snap je dat nou? Ik wil op Varkenoord zijn, maar het gaat gewoon niet." "Weet je, mensen zeggen weleens: verdriet slijt. Nou, donderstraal maar op. Als ik aan Feyenoord denk, denk ik aan Coentje – voor mij de grootste ooit – en aan Wimpie. Wereldgozer, man, Wimpie", vervolgt Boskamp. "Het mooie aan hem was dat hij altijd overal een oplossing voor had. Met voetbal, met alles. Belde ik hem op om iets te vragen en na een minuut had hij me al overtuigd. Echt, hij is de beste vriend die je je maar kunt wensen. Nu nog, als ik de Kuip in loop, kijk ik altijd eerst of Wimpie er zit. Wandel ik als vanzelf naar zijn unit." "Gewoon omdat ik dit altijd deed wanneer ik het stadion in kwam. Echt, ik mis hem verschrikkelijk, elke seconde van de dag. Kan niet bevatten dat hij niet mee mag maken hoe fantastisch het de club de laatste jaren is vergaan. Zou hem zó graag nog één keer willen bellen, iets dat we vrijwel dagelijks deden. Ik denk dat dát het is waarom ik het niet aankan om de Feyenoord-talentjes te bekijken. Varkenoord was, nee, ís voor mij Wimpie", besluit Boskamp.